Georgisch in 3 delen (voor beginners..)

Zoals beloofd gaan we nog even terug richting Georgie om mijn avonturen in de kaukasus te vervolledigen. ( nu reeds in Baku, mijn keerpunt aan de Kaspische zee)

TEIL 1 TIBLISI.
In de Georgische hoofdstad, die mij door haar ligging aan de rivier, met aan de ene zijde een steile flank met een burcht erop en aan de andere zijde een vlakker en groter deel van de stad,aan Budapest deed denken.
Na het bezoek aan het Georgische Bokrijk had ik dus afgesproken met Fanny uit La France. Ze woonde in de weekends hier in T, omdat haar vriend Rolandi er als acteur in het Theater werkte. 's Avonds genoten we samen met andere Franse vrienden uit Le Nord, mijn 'nord' van mijn dromen..van Vodka en straffe sigaretten. Layla, een vriendin van Fanny, woonde in Douai. (very near Aniche where I maked a documentary and she could told me that the people from there where very dangerous, never speak with them told her mother...) Ze werkte hier met straatkinderen in de stad. Soms denk ik ook echt iets te willen doen voor het land, meer dan enkel een beeldrover te zijn. De nacht sloop weg en in het ochtendlicht zochten we Fannys flat op in een ander deel van de stad. Bonne nuit Bonjour...
Het doek viel over de stad om de volgende avond in volle glorie weer los te barsten. Er was hier zoals elk jaar, een nationaal dansfeest waarbij elke regio, hun plaatselijke pasjes kwamen tonen. Veel licht en tamtam, al was het een stelletje ongeregeld, waarbij we haast niets van de muziek hoorden. Een plaatselijke acteur daarentegen kwam op het einde hier voor de Sakartivelos (Georgiers in tgeorgisch) een haast hitleriaanse speech afsteken die bulderde door de boxen.
Ik was blij niets te verstaan van zijn preek... of ik stak die komende vuurpijlen allemaal te samen ergens waar hij het niet zo graag zou hebben. Het is hoogst eigenaardig hoe het land zeer sterk hun regionale indentiteit hoog in het vaandel dragen, met alle gevolgen van dien, en er door de patriotische wind van Sakavilli, de president, er een helse poging wordt gedaan om het land bijeen te houden. gelukkig was ik hier in goede handen. Ik liet mijn Franse vrienden de volgende ochtend op weg naar Kazbegi!!!

TEIL 2 KAZBEGI.
Na mijn ontmoeting met de 2 Georgische koereurs en de appelverkoper, zie de fotos van vorige keer. belande ik die avond in Mleta, net voor de echte col richting Kazbegi en Tsetjenie. Oude vrouwtjes verkochten er kleurrijke breiwerkjes langs de weg. Ik dronk bij 1 van hen een haast giftig gekleurde limonade en at er aanvankelijk droog brood. Al gauw kwam de kleinzoon met een stuk schapekaas aangesneld. Ik kon gerust bij hen blijven slapen aan de overkant van de weg. Spijtig dat de vader van Avto,tot laat in de nacht aan wegenwerken deed, en zo de tsjonguri, een Georgische 2snarige guitar, rustig op de kast bleef liggen. Ik kreeg er commerciele Geopop voor in de plaats op een klein zwart-wit tv-tje waar af en toe een sneeuwvlaag overheen dwarrelde, alsof de bareel net voor de col, die swinters voor die vlokken op het bergbaantje werd gesloten , reeds nu al de weg had versperd.
Samen aten we gekookte aardappelen met kaas en brood die mama Manana ons vol liefde bracht. Ik kreeg het schoonste bedovertrek uit de kast en kon hier zalig mijn oogjes sluiten.
De volgende dag bereikte ik reeds rond de middag Kazbeg, het dorp\stadje aan de voet van de 5000 meter hoge berg lag er heerlijk bij. Als een mastodont verscheen de hoogste berg van Georgie aan de horizon na de lastige grindcol met fluitende bergwind om mijn oren.
In een plaatselijk gasthuis bij Wamo, zette ik mijn tent op in de tuin, met de berg aan mijn voordeur, ENJOY!!! Ik wou echt wel mijn tentje hiet zetten, want waarvoor had ik ze anders meegebracht? Ik had ze nu al welgeteld 3 maal opgezet, haha die fucking palatka met al zijn accesoires ( sorry Pieter, ik ben u dankbaar hoor, maar al die bergen, ik als een volgeladen ezeltje...) 's Morgens maakte ik een prachtige wandeling met een burning pink-gora voor me, geflankeerd door een prachtig kerkje op een groene heuvel deden mij even denken dat ik het paradijs gevonden had. Toch geef mij maar het stof van de wegen en de stank van de wagens, ik geraak er langzaam aan verslaafd...
Een kattebelletje van Vanessa en Philippe, 2 geografic loving friends from der Schweiz toen ik terug in het gasthuis aan kwam, de fotosessie met Wamo en Stalins portret,op wie elke georgische grootmoeder verliefd op is, en de ontmoeting met Malissa uit Canada die een Albanese vriend had, laadden mij genoeg op om een kleiner bergbaantje uit te proberen, anders moest ik dezelfde weg die ik gekomen was terugfietsten. De nauwe sno-vallei begon prachtig, al verloor ik haast 1 fietstas, meegevoerd door de stroming... en de Wolven waar ik je reeds over sprak.
De volgende vredevolleochtend in de valei, kwam de koehouder al bij de eerste zonnestralen terug de vallei in gegalopeerd. Hij was blijkbaar nog gelukkiger dan ik, zo niet door 1 wolf te zijn aangesproken. Ik vervolgde na mijn havermout en brood-maal de weg tussen haakjes in de vallei, tot de weg overging in enkel nog vallei en rivier , koppig hield ik het nog even vol dat er wel terug een baan ging komen, tot ik mij echt begon af te vragen wat ik hier aan het uisteken was tussen de rotsblokken en het water. De kikkers groetten me op mijn weg terug, een maat voor niets, heimelijk dolen in de Kaukasus tot ik er sterren van zie *** *...

TEIL 3 OP WEG NAAR GURDJAANI
Gelukkig kreeg ik die dag nog een lift van een camionet vol vodka, om zo tot een beetje volgens plan te blijven. Ik had nl. aan Fanny beloofd op woensdag in Gurdjaani te zijn. Daar woonde Fanny in de week bij haar schoonfamilie, waar ze Franse les gaf en in de bibliotheek werkte. Ik zou er bij een wijnboer de wijnoogst kunnen proeven. La douce France, Le vendange!!! Heerlijk het land te smaken, als de mensen die er wonen.
De ochtend vertok ik vanaan het uiterste punt van de vallei van Kazbegi om 's avonds dan Gurdjaani te bereiken, zo een 120 km verder, de eerste 50 km over een helse grindweg vol steile klimmen dwars door kleine bosjes, zo dat ik mij af en toe echt afvroeg of dit wel the good way to Gurdjaani was. Rogor Cavide Gurdjaanshi? Wonderwel bereikte ik in de avond het stadje in de andere vallei in het Oosten van Georgie tegen het land van de Azeris. Overal zag je traktors,camions en andere rare vehikels rondtoeren vol druiven. De mensen keken nu nog vreemder naar mij, om mijn helse rijden, alsof ik in de finale van een tourettappe reed maar dan wel met een karrevracht druiven achter me aan...
Bij schemer bereikte ik het stadje, Fanny woonde er samen met schoonmama, Manana en schoonmeme Nora even buiten de stad. Ze had mooi een bordje getekend en over de onmogelijk leesbare afgebladderde huisnummer gehangen: '50 KOEN C'est la!', een ware thuiskomst,alsof ik hen al jaren kende. Ik kon er in de wijnkelder mijn tere lijf verfrissen onder een georgische doche (een emmer water en een kommetje om over je hoofd te genieten), oude wijnvatten en andere attributen voor de wijnmakerij omringend mijn naakte lijf, nog nooit had ik in zo een museale kamer gebaad. Ik was moe maar voldaan van mijn rondewerk die dag, maar was reeds toevertrouwd aan Giorgi, om er mee te helpen te druiven te oogsten. Van Nora kreeg ik een ijzeren emmer met rood lintje en een snoeischaar mee. Vol verwachting vertrokken met een ronkende lada over een grindweg naar de wijngaard. Andere mensen waren reeds aangekomen om te helpen, toch eerst werd er stevig geontbijt op het veld. Een tafellaken in het gras met groenten, vlees en brood. Er werd reeds getoast op de oogst, ons samenzijn, op de Belgiek en op Georgie met chacha, iets vre straf van druiven gemaakt, heerlijk zo vroeg op de ochtend. Licht beschonken begonnen we aan de oogst op zijn georgisch, niets mis mee, alleen meer op het gemak en zonder veel logica werd er op los geoogst.
Het zijn de zaligste momenten voor een reiziger om echt tussen de mensen te zijn, en niet zomaar van de ene mooie kerk naar de andere spectaculaire bergkam te snellen.
De patron was tevreden van mijn geoogst. Op het einde van de dag werd er op het veld een geit geslacht. Plakkend van de druiven en het zweet zatten we gezellig dicht bij elkaar. De wijnfles werd rustig rondgegeven, al was er een verdacht smaakje aan. Ik had die ochtend nog al lachend gezegd dat de inhoud van mijn bedons op mijne velo, benzine was, maar met die wijn was het echt zo gevaren. Giorgi smeet ze prompt de graskant in, we lachten om de Benzin. Die avond zou ik bij de wijnboerfamilie slapen waar ze tot laat in de avond gezwind de druiven pletten, draaien draaien draaien maar... De patron zijn dochter Nato kon een woordje Frans, zo kon ik ook mijn toast uitbrengen in het Frans op georgie, zijn wijn en mooie meisjes... GAUMARDJOSE!!!