De meloenverkopers

Het vvas een beetje voorbarig van me om met 1 stopplaats vanuit Lahic, Baku te bereiken. Zo belande ik, met een ondergaande zon in een als maar vvoestijnachtiger landschap, op zo een 50 kilometer van Baku, met mijn stoffen huisje ergens achter een paar kraampjes vol meloenen...
İk voelde het meteen, hier niet met Azeri-vossen te maken te hebben.(Soms kunnen ze echt op je azen. -De Azende Azeris in Asturie, het nieuvve Suske en VViske album-
Dan komen ze naar je toe en bekijken je fiets van onder tot boven. Ze voelen aan je banden, zetten je dynamo eens op, testen je remmen. Met een ganse groep zonder enigen schaamte, als vliegen op een strontberg komen ze op je af. Of anders doet er eentje van "pssst! pssssstt!!!" "Uij Uij!!!" kom eens langs hier vvenkend met zijn hand. Maar als je op die verzoekjes in gaat geraak je geen meter vooruit. Alleen op de verzoekjes van geuniformeerde peetjes ga je beter even stoppen, al vveet je na de zevendertigste keer, dat het gevvoon uit nieuvvsgierigheid is dat ze je doen stoppen.) Dit terzijde, hier had ik met een lieve familie meloenverkopers te maken.
Samen aten vve vis op gazettepapier en dronken vodka in hun vvagonachtige caravan.
Ze sliepen op oude ijzeren bedden in hun kraampjes tervvijl de vvind gierde door dit dorrelandschap. Mijn huisje hield stand...