en het regende...

Terug thuis in my fucking flat country, het doet een beetje raar.
Maar kom,... de euforie van de reis draag ik nog met me mee;
en jullie allemaal gauw terug te zien, daar kijk nu het meest naar uit.
Mijn mamaatje wachtte me gisterenavond op aan het perron van Hansbeke. Fier en opgelucht haar verloren zoon terug thuis te zien, zo omhelzde ze mij.
Die ochtend was ik rond vijven in Trabzon opgestaan om mij nog voor even te laten onderdompelen in het oosten, letterlijk in 1 van de vele baden van stad. Spijtig genoeg vieren de moslims nu het einde van de Ramadan in een drie dagen durend feest de Bayram en daar stond ik dan voor een gesloten deur. Een politieparouille checkte mijn vreemd toeren op dit vroege uur aan de hamam, maar begrepen gauw dat er niets gaande was. Een hete douche in het hotel was een alternatief terwijl de zon langzaam vanachter de zwarte zee tevoorschijnkwam.
Mijn aluminium paard stond al gepakt in zijn harnas om de lucht te worden in gestuurd. De middag ervoor had Mehmet, de jongen van het hotel mij super geholpen bij het inpakken van de fiets. Ik had geen gepaste doos gevonden maar met enig knutselwerk een prachtig omhulsel voor mijn fiets ineengebokst. Eigenlijk is het veel meer plezier en creativiteit meegemoeid als het niet allemaal voorhanden is. Dubbel fun dus! We sneden haast in elkaar handen met het veel te grote mes dat we van de vriendelijke fruitwinkelier leenden. Voorbijgangers lachten om onze bezigheid.
Hier in Belgenland, enigzins anders wanneer ik mijn fiets uitpakte op de luchthaven, vliegende mannen in maatpak werpen geen aandacht op mijn bezigheid.
Elk voor zich, welkom thuis.
Toch ik weet dat jullie er ook zijn en dat ik daarvoor ben teruggekomen, echtwaar.
Die twee maand zijn echt voorbij gevlogen, ik zag zelfs de Balkan, waar ik vorig jaar met Kathy fietste, op de terugvlucht aan het vensterraam voorbijschuiven.
En we landden in een land met zeer grote huizen omringd door vlaktes van beton en mathematische velden...