Seki-gastvrijheid

Na mijn eerste nacht in een gastkamer te Seki, zocht ik in de ochtend Tural terug op.
Ik had deze vriendelijke jongen de dag voordien ontmoet, dat gij zelfs wist dat onzen Botrange 694 m hoog was deed me naar meer verlangen. Samen bezochten we die dag het prachtige paleis met 2 reuzen van bomen ervoor. Het vlotte te goed tussen ons om zomaar verder te gaan. Die avond was ik hun gast. Hij vertelde zijn verhaal van Azeri te zijn in Iran en zo gevlucht naar betere oorden, alhoewel... Zijn nonkel was omgekomen in de eerste Karabach oorlog, tussen Azeris en Armeniers. Hoe goed hij ook was als mens, hij kon haast spuwen op mijn camera toen hij de fotos van de Armeense familie uit Gent zag. Je hebt hier uitersten tussen heel lieve mensen en heel onvriendelijke mensen, zo is er hier altijd een beetje strijd. Zo ook die avond, maakte de man van het gasthuis er een probleem van dat ze zijn gast hadden afgepakt. Het ging hem niet zo zeer om het feit zelf, maar eerder omdat ze migranten uit Iran waren, en niet van deze stad. De man eiste dat ik het geld voor de nacht zou betalen,maar ik was er niet eens meer. Ik was blij de gast van hen te zijn, al moest ik Tural echt bedaren. Hun haat is ondoorgrondelijk, evenzeer hun liefde.
In de ochtend stond ik samen met de familie heel vroeg op, zo rond vijven, want het was Ramadan, en dan eten ze hun ontbijt voor dag en dauw. In de dag eten ze niets om in de avond rond achten terug rond de tafel te zitten. In de Ramadam zou geen enen moslim ne rit winnen. Mijn religie is de fiets. We namen afscheid en ik vertrok in de schemerende ochtend op weg naar Qebele.