Armenie - Belgie 1-O

Ja, ik ben welgeteld 5 weken te laat in Yerevan, de hoofdstad van Armenie, aangekomen om onze rode duivels te zien spelen op de Armeense grasmat.
De Ludo, was de enige supporter voor de Belgen, echtwaar.
Ik had hem nochthans graag vergezeld en droomde toen al van een rondje met mijn fiets op het plein...

Maar niet getreurd lieve vrienden ik val hier van het ene geluk in het andere
I love the armenian people!!!
Ook al bereikte ik de hoofdstad in de hutsende regen, ik kon er zalig genieten van een warm onthaal bij Vahagn thuis in 1 van de vele grauwe appartementen van de stad.
Misschien is Yerevan wel de minst pittoresque hoofdstad van de 3 kaukasus landen, maar daarom is het bezoek er niet minder om.
Een plaats kan ook zijn pracht bewaren in de mensen die er wonen, en zo gebeurde...
Vahagn zijn verhalen liepen zo dicht tegen de mijne aan, dat ik hier echt vergat hoe ver ik van huis wel was. Heerlijk ondergedompeld zal ik den 25 sten terug landen in Belgenland. (of misschien nog heel even zweven...)
Vahagn is een artistieke duizendpoot (van photoshop tot pottenbakken), zijn grootvader archeoloog en zijn mama pianiste.
Deze morgen nam Derekh, Vahagns'broer, een interview van mij af over mijn fietsreis hier. Binnen enkele dagen zal ik op de Armeense radio te horen zijn!
Zo de tijd was veel tekort hier in Yerevan, nu op weg naar Albert en Lalas'familie hier even buiten de stad.
Via Aron, een vriend van Jerome, een klasgenoot, leerde ik deze Armeense mensen kennen in Gent, en zo ga ik nu richting Artuur in Massis, een plaatsje, even buiten de hoofdstad.
Massis is een ander woord voor Ararat, al houd gij hem nu al 3 dagen verborgen in de wolken. Ik ga nu terug op weg, zomaar met mijn stalen ark over zijn stoffige wegen varen. Of omdat hier bergen van mensen wonen die mij zo hartelijk ontvangen.
Gadjo, een Armeense groet uit zijn bergen
Koen

Herfstig Armenie (geel en roest)

Ook al dachten ze soms ginder, met mijn weinig Turks, dat ik van Kazachstan kwam, kon ik er genieten van een zacht bed, inclusief muskietennet,in een barak bij de wegenwerkers
of kon ik heerlijk wildkamperen op zijn eindeloze groene velden.
Ondanks dit alles en hun veel makkelijkere taal dan het Georgisch of Armeens,
die samen met het Turks,Kazachs,Kirgizisch en Turkmeens 1 taalgroep vormt,
alsook het feit dat er meer Azeris in Iran wonen dan in hun eigen land is het te vergeven waard.
Toch ondanks alles en veel meer ben ik blij hier in ARMENIE te zijn!!!
Hier kan ik, zomaar vertellen, naar Azerbadjan te zijn geweest.
Een aanrader voor wie de prachtige kaukasus landen wil ontdekken, Ga eerst naar Azerbadjan en pas dan naar Armenie. De Azeri-douane zou nog al eens lastig kunnen doen. Remember mijn eerste dag, Karabach our country...
Alsof hier in Armenie, de herfst al vroeger was begonnen dan in andere Kaukasuslanden. Met het kruisen van de grens, begon het hier te waaien,was het merkbaar kouder, en begonnen de eerste blaadjes te vallen. Het herfstig Armenie kleurt zalig geel en rood, alhoewel de roestige vervallen fabrieken uit de tijd van de Sovjetunie overheersen in de valleien (nogal wat chemische mastodonten zijn hier toen in dit prachtige bergland neergepoot).
Ondanks die tristesse is het hier heerlijk rustig fietsen.
Ik liet mijn tent en alles daarom in Georgie zodat ik hier vederlicht kan sjesen over zijn wonderwel goede asfaltwegen.
We zijn dan ook op weg naar de hoofdstad van dit arme maar lieflijke landje.

Velotreki in Baku

De wielerbaan in Baku,mijn keerpunt.
Terug naar het Westen!

Goodbye Azerbadjan part 2

zoals in alle goede cowboy-films verloopt alles net iets anders dan je verwacht...
Ik had hier de laatste dagen, de ziel uit mijn lijf gereden en dat eiste zo zijn tol.
Op zo een 10 km van de grens strandde ik die avond met mijn tentje aan de oevers van de een grote rivier die zich richting Tbilisi stortte, ik erachterna. de volgende dag althans, wanneer de batterijen wat waren bijgeladen.
Aan de grens werden 2 van mijn tassen door de Georgische douane vol belangstelling gecontrolleerd. appels, brood, stinkende kleren,zijden doeken,boeken,een nog natte tent van de ochtenddauw. Al gauw was ik terug in Lovely Georgie, en besefte maar al te goed, wat ik in de 2 weken Azerbadjan had gemist.
Ik moest hier in G. nog aan fucking dollars zien te geraken voor mijn Armeens visum.
Zo was ik genoodzaakt, mijn Georgisch ommetje lichtjes uit te breidden langsheen een baan die zich soms in 4 varianten had ontspoord,multiple choice op weg naar Marneuli.
In de bank was het een gezellige Georgische chaos, zo leek het wel eeuwen te duren alvorens mijn dollars daar waren. Het waren geen eeuwen wel uren waardoor ik die avond in Georgie zou blijven, my lovely Georgia met veel vodka en wijn wel te verstaan...

Goodbye Azerbadjan...

Hier voor nog heel even in Azeri-land,op weg naar Armenie, via een klein Georgische ommetje dus. Al vertel ik dit best niet tegen mijn Azerische vrienden hier, na de Karabach-oorlog van de jaren 90 is de wonde tussen hen nog hevig bloedende. Zo moet ik via Georgie, het buurland bereiken, er is anders geen doorkomen aan. Zo maak ik een verschrikkelijke ommetoer van 100den kilometers, wat eigenlijk het minst erge is van de zaak. Fietsen Maar.
In Baku had ik het geluk in Hotel Velotrek te verblijven. Het is toch de droon van elke wielertoerist om op het keerpunt van zijn reis in het het hotel bij de wielerpiste te slapen. Al heb ik hier in Azerbadjan nog maar weinig fietslustigen ontmoet.
Mijn stalen ros kon na 1000den putten en bulten in de wegen wel een beurt gebruiken die ik ginder bij de piste vond. De coach-verzorger-technieker van een vrouwelijke wielrenster, die al zwetend op rollen in de herstelplaats tussen olie en vet aan het trainen was, gaf mijn paard een nieuwe ketting en regelde mijn versnelling, want met een dolgedraaid tandwiel zou ik Trabzon echt niet bereiken. Al zwijg ik beter over de prijs, want waar ze kunnen pikken ze een graantje mee onze Azeri-vrienden.
Vanuit Baku heb ik mij dan door de Azerische vlakte begeven, langs de grens met Iran, natuurlijk mijn beste rennersbenen bovengehaald. Ja de Azerisch zijn een vermoeiend volkje voor een eenzame fietser als ik, maar tegen de grens met Iran nam het serieuze proporties aan...
Ik moest goed overwegen waar te stoppen langs de weg, voor je wist stonden ze daar met een ganse bende kijklustigen rond mij gekluisterd. Moesten ze kunnen ze waren met z n allen in 1 van mijn fietstassen gekropen.
Mijn weg liep eerst langs de Kaspische kust, waar echt niets aan was. Fabrieken, camions en olievelden richting mijn eerste stopplaats na Baku, Qobustan, waar ik druipend van de steile klim op de heuvel vol rotsblokken bij de zee het museum van de prehistorische rotstekeningen bereikte. Ik genoot van de gekraste zwijntjes in de eeuwige stenen, ik 1 van die zwijntjes. En mijn zwijn-zijn bereikte zijn hoogtepunt de dagen daarop volgend...
Het was hier niet zo evident om een familie te vinden om mijn tentje op te zetten in de tuin, waardoor ik enkele keren wild kampeerde tussen de velden en meertjes van de Zuid-Azerische vlakte. Ik hou ervan de geuren van het land in mij mee te dragen. Wees gerust voor mijn thuiskomst,neem ik een deugddoende badbeurt in een Hammam van Tiblisi.
Al kon ik mijn laatste Azeri-avond in schoonheid afsluiten. Eerst begrepen ze weinig van mijn vragen en moesten ze werkelijk mijn tent zien. En in die tassen vanvoor, wat zit er daar in? Soms lijkt het me dat ze een zeer slecht geweten hebben. Bij Samir stond ik eerst halverwege in het poortje met mijn fiets, ik moest werkelijk zelf een beetje aandringen om op het erf binnen te dringen. Een raar gevoel, dat ik nog nooit had meegemaakt. Al hadden ze dan toch liever dat ik ergens in de onafgewekte kamer van het nieuwe huis zou slapen, want in een tent, vannacht zou het koud zijn. Al leek hun twijfel om mij als gast aan te nemen eerder te gaan om het feit als ze mij wel genoeg konden aanbieden als gast. Uiteindelijk ben ik dan toch in een warm bed beland die nacht, mijn laatste nacht in Azerbadjan.
Eerst richting Armenie!!!
Tot in het land van de abrikozen, al vrees ik dat ze reeds overrijp zullen zijn.
Sarol, een azeri-goodbye van onder een gezellig warm herfstzonnetje
Koen