Bakus oliebeesten

Bijtanken voor de vveg terug...

Baku

olievelden aan de rand van de stad

Baku (der zug endet hier)

Geef me toch maar de bergen, liefste Baku.

Highvvay to Baku (part3)

De meloenverkopers

Het vvas een beetje voorbarig van me om met 1 stopplaats vanuit Lahic, Baku te bereiken. Zo belande ik, met een ondergaande zon in een als maar vvoestijnachtiger landschap, op zo een 50 kilometer van Baku, met mijn stoffen huisje ergens achter een paar kraampjes vol meloenen...
İk voelde het meteen, hier niet met Azeri-vossen te maken te hebben.(Soms kunnen ze echt op je azen. -De Azende Azeris in Asturie, het nieuvve Suske en VViske album-
Dan komen ze naar je toe en bekijken je fiets van onder tot boven. Ze voelen aan je banden, zetten je dynamo eens op, testen je remmen. Met een ganse groep zonder enigen schaamte, als vliegen op een strontberg komen ze op je af. Of anders doet er eentje van "pssst! pssssstt!!!" "Uij Uij!!!" kom eens langs hier vvenkend met zijn hand. Maar als je op die verzoekjes in gaat geraak je geen meter vooruit. Alleen op de verzoekjes van geuniformeerde peetjes ga je beter even stoppen, al vveet je na de zevendertigste keer, dat het gevvoon uit nieuvvsgierigheid is dat ze je doen stoppen.) Dit terzijde, hier had ik met een lieve familie meloenverkopers te maken.
Samen aten vve vis op gazettepapier en dronken vodka in hun vvagonachtige caravan.
Ze sliepen op oude ijzeren bedden in hun kraampjes tervvijl de vvind gierde door dit dorrelandschap. Mijn huisje hield stand...

Highvvay to Baku (part2)

rood en dood langs de vveg...

Highvvay to Baku

Lahic

Als ik zo heel eerlijk mag zijn...
Natuurlijk is Lahic een heel mooi oud en Perzisch bergdorpje van metaalbevverkers, toch beleef ik de intenste momenten zonder mijn reisgids, soms vvil ik hem vveggooien, een beetje meer of minder vuil langs de vveg, niemand zal er hier van vvakker liggen.

ondervveg naar Lahic

Udin-Albanos in oud-Qebele

Kleine broer te Qebele

restant van de vvachttorens der Udin-Albano stad

De Albanese Kaukasus

Udin-Albaneeskerkje te Nic

Tural en Rahila

Rahila

Tural zijn tante, Rahila, met haar portret toen ze 20 vvas.
Een Armeense schilder had haar toen vereeuvvigd, nog voor de karabach-oorlog, toen een Armeense tank haar man in flarden schoot...

Etappe 24 Sзки-Кэвэгэ

Etappe 24 dus tussen Seki en Qebele.
(de dubbele v stelt dus een vv voor he op dit azeri klavier zonder vv)
Die ochtend vvas ik dan heel vroeg vertrokken vanuit de zijderoutestad Seki. (nog 2 gekookte eitjes toegestopt van Turals moeder) Het vvas nu zo rond half 7 en de man van het gasthuis die hier ook een vvinkel openhield; had gisteren plechtig beloofd om mij op te vvachten aan zijn vvinkel. Hij zou er reeds zijn van voor zessen... Toch de grote praat van tengere meneer snorremans hield vveinig in; hij had zijn belofte niet gehouden. İk spuvvde op zijn plankier en vveg vvas ik in de nog donkere ochtend. İk zou nog meerdere vossen (FOXES zoals de lieve Azeri-people ze noemen) tegen komen op mijn Azeri-pad hier...
De grote borden van meneer de president alias əliyəv the fox begroetten mij gezvvind op mijn ochtendpad; tervvijl deftige bevvegvvijzering hier ver te zoeken vvas. Hoe ik mij soms danig kan ergeren aan de Azeri-logica; ik kan er vveinig aan veranderen nu; het alleen jullie melden. Zeker ook de vele notenrapers en verkopers langs de vveg. Mij banend tussen gaarden van hazelaars ik genoot hiervan. Vooral naar het dorpje Nic (vvaar een Udin-Albanese gemeenschap leeft) reed ik vol vervvachting. İk kocht er een zakje hazelnootjes kvvestie vvan een gesprek aan te knopen met hen. Toch hun spreken vvas in het geheel geen Albanees meer. Ze verbleven hier al voor eeuvven; heel vredig met hun Katholieke kerkjes omringd door dit moskeeenland. Tural had me verteld er vooral veel varkentjes te zien in het dorp (Moslims mogen die niet eten). Toch het vvas vooral het eigenaardig taaltje en mooie kerkjes die me deden Ggenieten. İn de avond bereikte ik oud-Qebele (een archeologische site van een oude udin-stad : de oudste Albanese vestiging in de Kaukasus). 3 bessenplukkers kvvamen me tegemoet door de rivier die de vestiging op de heuvel omarmde. Elk met een emmertje vol zoets door het vvilde vvater. Ze vvouden me vvel helpen naar de overkant te geraken met mijn meer dan 3 emmertjes geladen fiets. De restanten van de tvvee torens aan de overkant van het vvater lonkten in de avondzon gehuld verleidelijk naar me. Toch het leek me beter met de bessenplukkers mee te gaan voor de zon zich volledig verstopte achter dit oude Albanese land. Op het erf vverd ik vervvelkomd door de ganse familie. Niemand sprak er meer dan hun Azeri-taaltje; grote broer buiten beschouvving gelaten... Na een uit(munt)ende kalkoensoep ging ik met kleine broer in een donker labyrint van vvegeltjes beekjes en bosjes naar de moskee. Allah Allah in het donkere Qebele (een god-vergeten plaats)vol geheimzinnige onverstaanbare spreuken omringd door op tapijtzittende baardige mannen.
İn de nacht vverd ik vvakker gemaakt door een dronken man zittend op mijn bed in de kamer samen met 2 van de bessenplukkers. Hij brabbelde stomdronken in een soort Engels vvaar ik niets van begreep. Dit vvas grote broer dus, en ook mijn pasport vvou hij zien en vlug... Verschillende malen kvvam hij de kamer terug binnen. Kleine broer probeerde me gerust te stellen door dicht bij me te kruipen, toch eerder om zijn eigen angst te verbergen in het huis. s Morgens deed grote broer alsof er niets gebeurd vvas en groette me vriendelijk, ik negeerde hem straal, zijn nachtelijk gestommel nu vvel geblusd...
Met kleine broer bezocht ik in de ochtend dan de archeologische site. De rivieroversteek ging vlotter dan ik had gedacht. De 2 stompen van de vvachttorens stonden fier op de heuvel aan de rivierbocht in het niets te dromen van een mooie ochtend. En met e bergen in de verte, of misschien eerder om mijn geheime Albanese voorliefde vvas ik blij als een ontdekkingsreiziger die een nieuvv continent had ontdekt. İk nam afscheid van kleine broer alsof hij de mijne vvas. Met een raar gevoel liet ik hem hier nu achter in dit godvergeten plaatsje van de Albanese Kaukasus.İk nu op vveg naar Lahic, hij naar grote broer...

Seki-gastvrijheid

Na mijn eerste nacht in een gastkamer te Seki, zocht ik in de ochtend Tural terug op.
Ik had deze vriendelijke jongen de dag voordien ontmoet, dat gij zelfs wist dat onzen Botrange 694 m hoog was deed me naar meer verlangen. Samen bezochten we die dag het prachtige paleis met 2 reuzen van bomen ervoor. Het vlotte te goed tussen ons om zomaar verder te gaan. Die avond was ik hun gast. Hij vertelde zijn verhaal van Azeri te zijn in Iran en zo gevlucht naar betere oorden, alhoewel... Zijn nonkel was omgekomen in de eerste Karabach oorlog, tussen Azeris en Armeniers. Hoe goed hij ook was als mens, hij kon haast spuwen op mijn camera toen hij de fotos van de Armeense familie uit Gent zag. Je hebt hier uitersten tussen heel lieve mensen en heel onvriendelijke mensen, zo is er hier altijd een beetje strijd. Zo ook die avond, maakte de man van het gasthuis er een probleem van dat ze zijn gast hadden afgepakt. Het ging hem niet zo zeer om het feit zelf, maar eerder omdat ze migranten uit Iran waren, en niet van deze stad. De man eiste dat ik het geld voor de nacht zou betalen,maar ik was er niet eens meer. Ik was blij de gast van hen te zijn, al moest ik Tural echt bedaren. Hun haat is ondoorgrondelijk, evenzeer hun liefde.
In de ochtend stond ik samen met de familie heel vroeg op, zo rond vijven, want het was Ramadan, en dan eten ze hun ontbijt voor dag en dauw. In de dag eten ze niets om in de avond rond achten terug rond de tafel te zitten. In de Ramadam zou geen enen moslim ne rit winnen. Mijn religie is de fiets. We namen afscheid en ik vertrok in de schemerende ochtend op weg naar Qebele.

Seki in de ochtend

Mijn tweede stopplaats in Azerbadjan.

Timor, de Azeri-redder

Bij de rivieroversteek op weg naar Seki.

Euskatel meets Quickstep...

Daniel, de fietsende bask op weg van Baku naar Tbilisi.

Tiko

het meisje van de winkel aan de georgisch-azeri grens.

Le vendange en Georgie!

thuis in Gurdjaani

Fanny,Manana,Nora en ik. Sante!!!

Who is the donkey?

Onderweg naar Gurdjaani

Georgisch in 3 delen (voor beginners..)

Zoals beloofd gaan we nog even terug richting Georgie om mijn avonturen in de kaukasus te vervolledigen. ( nu reeds in Baku, mijn keerpunt aan de Kaspische zee)

TEIL 1 TIBLISI.
In de Georgische hoofdstad, die mij door haar ligging aan de rivier, met aan de ene zijde een steile flank met een burcht erop en aan de andere zijde een vlakker en groter deel van de stad,aan Budapest deed denken.
Na het bezoek aan het Georgische Bokrijk had ik dus afgesproken met Fanny uit La France. Ze woonde in de weekends hier in T, omdat haar vriend Rolandi er als acteur in het Theater werkte. 's Avonds genoten we samen met andere Franse vrienden uit Le Nord, mijn 'nord' van mijn dromen..van Vodka en straffe sigaretten. Layla, een vriendin van Fanny, woonde in Douai. (very near Aniche where I maked a documentary and she could told me that the people from there where very dangerous, never speak with them told her mother...) Ze werkte hier met straatkinderen in de stad. Soms denk ik ook echt iets te willen doen voor het land, meer dan enkel een beeldrover te zijn. De nacht sloop weg en in het ochtendlicht zochten we Fannys flat op in een ander deel van de stad. Bonne nuit Bonjour...
Het doek viel over de stad om de volgende avond in volle glorie weer los te barsten. Er was hier zoals elk jaar, een nationaal dansfeest waarbij elke regio, hun plaatselijke pasjes kwamen tonen. Veel licht en tamtam, al was het een stelletje ongeregeld, waarbij we haast niets van de muziek hoorden. Een plaatselijke acteur daarentegen kwam op het einde hier voor de Sakartivelos (Georgiers in tgeorgisch) een haast hitleriaanse speech afsteken die bulderde door de boxen.
Ik was blij niets te verstaan van zijn preek... of ik stak die komende vuurpijlen allemaal te samen ergens waar hij het niet zo graag zou hebben. Het is hoogst eigenaardig hoe het land zeer sterk hun regionale indentiteit hoog in het vaandel dragen, met alle gevolgen van dien, en er door de patriotische wind van Sakavilli, de president, er een helse poging wordt gedaan om het land bijeen te houden. gelukkig was ik hier in goede handen. Ik liet mijn Franse vrienden de volgende ochtend op weg naar Kazbegi!!!

TEIL 2 KAZBEGI.
Na mijn ontmoeting met de 2 Georgische koereurs en de appelverkoper, zie de fotos van vorige keer. belande ik die avond in Mleta, net voor de echte col richting Kazbegi en Tsetjenie. Oude vrouwtjes verkochten er kleurrijke breiwerkjes langs de weg. Ik dronk bij 1 van hen een haast giftig gekleurde limonade en at er aanvankelijk droog brood. Al gauw kwam de kleinzoon met een stuk schapekaas aangesneld. Ik kon gerust bij hen blijven slapen aan de overkant van de weg. Spijtig dat de vader van Avto,tot laat in de nacht aan wegenwerken deed, en zo de tsjonguri, een Georgische 2snarige guitar, rustig op de kast bleef liggen. Ik kreeg er commerciele Geopop voor in de plaats op een klein zwart-wit tv-tje waar af en toe een sneeuwvlaag overheen dwarrelde, alsof de bareel net voor de col, die swinters voor die vlokken op het bergbaantje werd gesloten , reeds nu al de weg had versperd.
Samen aten we gekookte aardappelen met kaas en brood die mama Manana ons vol liefde bracht. Ik kreeg het schoonste bedovertrek uit de kast en kon hier zalig mijn oogjes sluiten.
De volgende dag bereikte ik reeds rond de middag Kazbeg, het dorp\stadje aan de voet van de 5000 meter hoge berg lag er heerlijk bij. Als een mastodont verscheen de hoogste berg van Georgie aan de horizon na de lastige grindcol met fluitende bergwind om mijn oren.
In een plaatselijk gasthuis bij Wamo, zette ik mijn tent op in de tuin, met de berg aan mijn voordeur, ENJOY!!! Ik wou echt wel mijn tentje hiet zetten, want waarvoor had ik ze anders meegebracht? Ik had ze nu al welgeteld 3 maal opgezet, haha die fucking palatka met al zijn accesoires ( sorry Pieter, ik ben u dankbaar hoor, maar al die bergen, ik als een volgeladen ezeltje...) 's Morgens maakte ik een prachtige wandeling met een burning pink-gora voor me, geflankeerd door een prachtig kerkje op een groene heuvel deden mij even denken dat ik het paradijs gevonden had. Toch geef mij maar het stof van de wegen en de stank van de wagens, ik geraak er langzaam aan verslaafd...
Een kattebelletje van Vanessa en Philippe, 2 geografic loving friends from der Schweiz toen ik terug in het gasthuis aan kwam, de fotosessie met Wamo en Stalins portret,op wie elke georgische grootmoeder verliefd op is, en de ontmoeting met Malissa uit Canada die een Albanese vriend had, laadden mij genoeg op om een kleiner bergbaantje uit te proberen, anders moest ik dezelfde weg die ik gekomen was terugfietsten. De nauwe sno-vallei begon prachtig, al verloor ik haast 1 fietstas, meegevoerd door de stroming... en de Wolven waar ik je reeds over sprak.
De volgende vredevolleochtend in de valei, kwam de koehouder al bij de eerste zonnestralen terug de vallei in gegalopeerd. Hij was blijkbaar nog gelukkiger dan ik, zo niet door 1 wolf te zijn aangesproken. Ik vervolgde na mijn havermout en brood-maal de weg tussen haakjes in de vallei, tot de weg overging in enkel nog vallei en rivier , koppig hield ik het nog even vol dat er wel terug een baan ging komen, tot ik mij echt begon af te vragen wat ik hier aan het uisteken was tussen de rotsblokken en het water. De kikkers groetten me op mijn weg terug, een maat voor niets, heimelijk dolen in de Kaukasus tot ik er sterren van zie *** *...

TEIL 3 OP WEG NAAR GURDJAANI
Gelukkig kreeg ik die dag nog een lift van een camionet vol vodka, om zo tot een beetje volgens plan te blijven. Ik had nl. aan Fanny beloofd op woensdag in Gurdjaani te zijn. Daar woonde Fanny in de week bij haar schoonfamilie, waar ze Franse les gaf en in de bibliotheek werkte. Ik zou er bij een wijnboer de wijnoogst kunnen proeven. La douce France, Le vendange!!! Heerlijk het land te smaken, als de mensen die er wonen.
De ochtend vertok ik vanaan het uiterste punt van de vallei van Kazbegi om 's avonds dan Gurdjaani te bereiken, zo een 120 km verder, de eerste 50 km over een helse grindweg vol steile klimmen dwars door kleine bosjes, zo dat ik mij af en toe echt afvroeg of dit wel the good way to Gurdjaani was. Rogor Cavide Gurdjaanshi? Wonderwel bereikte ik in de avond het stadje in de andere vallei in het Oosten van Georgie tegen het land van de Azeris. Overal zag je traktors,camions en andere rare vehikels rondtoeren vol druiven. De mensen keken nu nog vreemder naar mij, om mijn helse rijden, alsof ik in de finale van een tourettappe reed maar dan wel met een karrevracht druiven achter me aan...
Bij schemer bereikte ik het stadje, Fanny woonde er samen met schoonmama, Manana en schoonmeme Nora even buiten de stad. Ze had mooi een bordje getekend en over de onmogelijk leesbare afgebladderde huisnummer gehangen: '50 KOEN C'est la!', een ware thuiskomst,alsof ik hen al jaren kende. Ik kon er in de wijnkelder mijn tere lijf verfrissen onder een georgische doche (een emmer water en een kommetje om over je hoofd te genieten), oude wijnvatten en andere attributen voor de wijnmakerij omringend mijn naakte lijf, nog nooit had ik in zo een museale kamer gebaad. Ik was moe maar voldaan van mijn rondewerk die dag, maar was reeds toevertrouwd aan Giorgi, om er mee te helpen te druiven te oogsten. Van Nora kreeg ik een ijzeren emmer met rood lintje en een snoeischaar mee. Vol verwachting vertrokken met een ronkende lada over een grindweg naar de wijngaard. Andere mensen waren reeds aangekomen om te helpen, toch eerst werd er stevig geontbijt op het veld. Een tafellaken in het gras met groenten, vlees en brood. Er werd reeds getoast op de oogst, ons samenzijn, op de Belgiek en op Georgie met chacha, iets vre straf van druiven gemaakt, heerlijk zo vroeg op de ochtend. Licht beschonken begonnen we aan de oogst op zijn georgisch, niets mis mee, alleen meer op het gemak en zonder veel logica werd er op los geoogst.
Het zijn de zaligste momenten voor een reiziger om echt tussen de mensen te zijn, en niet zomaar van de ene mooie kerk naar de andere spectaculaire bergkam te snellen.
De patron was tevreden van mijn geoogst. Op het einde van de dag werd er op het veld een geit geslacht. Plakkend van de druiven en het zweet zatten we gezellig dicht bij elkaar. De wijnfles werd rustig rondgegeven, al was er een verdacht smaakje aan. Ik had die ochtend nog al lachend gezegd dat de inhoud van mijn bedons op mijne velo, benzine was, maar met die wijn was het echt zo gevaren. Giorgi smeet ze prompt de graskant in, we lachten om de Benzin. Die avond zou ik bij de wijnboerfamilie slapen waar ze tot laat in de avond gezwind de druiven pletten, draaien draaien draaien maar... De patron zijn dochter Nato kon een woordje Frans, zo kon ik ook mijn toast uitbrengen in het Frans op georgie, zijn wijn en mooie meisjes... GAUMARDJOSE!!!